รู้สึกว่าเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่วัยเด็ก, วัยรุ่น, วัยกลางคน และในปัจจุบันจะเข้าสู่วัยสูงอายุ มันช่างรวดเร็วมาก พยายามนึกทบทวนอดีต ยังจำได้แม่นยำ แต่ตอนนี้จะขอพูดเฉพาะเรื่องสุขภาพ

เริ่มเป็นโรคเบาหวานเมื่อตอนอายุ 40 ปี ตอนนั้นรู้สึกเครียดมาก เพราะลูกก็ยังเล็กและมีภาระเรื่องหนี้สินผ่อนบ้านอยู่ด้วย ทำให้นอนไม่หลับตั้งหลายวันครับ กลัวจะเป็นอะไรไปก็จะทิ้งภาระไว้ให้ครอบครัว และในที่สุดตัดสินใจไปทำประกันชีวิตแบบสะสมทรัพย์ไว้ ให้พอดีกับหนี้สินที่มีอยู่ก็สบายใจขึ้น จากนั้นก็เริ่มรักษาตัวกับหมอโรคเบาหวานอย่างเข้มงวด ค่าใช้จ่ายต่างๆ เดือนละประมาณเกือบ 2 หมื่นบาท และผ่านมาในแต่ละวัน ก็มักจะพบอาการเสื่อมของร่างกายเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เช่น อายุ 43 เริ่มสายตายาว อายุ 50 เริ่มปวดเมื่อยร่างกาย และพออายุ 55 ก็เริ่มขับถ่ายยาก พบอะไรผิดปกติไปเรื่อย

ในขณะเดียวกันก็มักได้ยินหรือฟังจากคนที่รู้จักและหนังสือพิมพ์ว่า เมื่อเจ็บป่วยเข้าโรงพยาบาลจะพบกับค่าใช้จ่ายที่สูงมาก บางคนเข้าไป 2-3 วัน มีค่าใช้จ่าย 3-5 แสนบาท บางคนพักรักษาตัว 1 เดือน เสียค่าใช้จ่ายหลัก 1-3 ล้านบาท ทำให้เกิดกังวลว่า เมื่อวัยเกษียณตอนเราไม่มีรายได้ และสวัสดิการจากที่ทำงาน ถ้าต้องเข้ารับการรักษาพยาบาลจะพบกับค่าใช้จ่ายมากน้อยอย่างไร ถ้าโชคร้ายพบค่าใช้จ่ายสูงๆ อาจจะกระทบกับเงินออมที่เก็บไว้ และถ้าค่ากินอยู่ไม่เพียงพอ ทำให้ตอนเกษียณก็จะกังวลและไม่มีความสุข ซึ่งประกันชีวิตที่ทำไว้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะจะได้ตอนเสียชีวิตแล้วเท่านั้น

ขอเล่าเรื่องข่าวที่น่าสลดใจสำหรับผู้สูงวัย 2 เรื่องให้ฟัง ข่าวแรกเนื้อข่าวเล่าว่า มีสามีภรรยาคู่หนึ่ง สามีอายุ 66 ปี ออกจากงานมาแล้ว 6 ปีด้วยการเกษียณอายุ และปัจจุบันภรรยาก็เป็นโรคที่ต้องได้รับการรักษาพยาบาล แต่ตอนนี้เงินที่ได้รับตอนเกษียณมาก็ใช้หมด ไม่มีเพียงพอสำหรับการรักษาภรรยาอีกต่อไป สามีจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาลูกชาย เพื่อให้กลับมาหาที่บ้าน แต่พอเมื่อลูกชายเข้ามาในบ้านก็ต้องพบกับภาพสะเทือนขวัญ ที่พ่อตนเองฆ่าแม่ตาย และพ่อก็ยิงตัวตายตามแม่ไปครับ

ส่วนอีกข่าวหนึ่งอยู่ต่างประเทศ อยู่ที่สหรัฐฯ ชายอายุ 70 ปีถูกตำรวจจับ เนื่องจากเข้าไปปล้นธนาคารกลางเมือง ตำรวจจับได้และพบว่าปืนที่นำไปปล้นนั้นเป็นปืนปลอม พอไปขึ้นศาลศาลจึงพิพากษาให้จำคุกเป็นเวลา 1 ปี แต่เมื่อพอสืบความในศาล ชายผู้นี้ให้การกับศาลถึงสาเหตุที่ตนไปปล้นธนาคารว่า ไม่มีเงินยังชีพในแต่ละวัน และไม่รู้จะทำอย่างไร จึงตัดสินใจว่าจะให้ตำรวจจับ และถูกส่งตัวไปกักขังในเรือนจำ ซึ่งการอยู่ในเรือนจำแน่นอนต้องมีอาหารเลี้ยงทุกมื้อ และมีสวัสดิการการรักษาพยาบาลให้กับผู้ต้องขังด้วย จึงเห็นว่ายอมไปอยู่ในเรือนจำโดยมีรัฐเลี้ยงดู ดีกว่าต้องดิ้นรนอยู่ข้างนอกด้วยตัวเองเสียอีก และบอกว่าเมื่อถูกปล่อยตัวออกมา ก็จะปล้นธนาคารหรือหาเหตุกระทำผิดอีก เพื่อกลับเข้าไปรับรับสวัสดิการในคุกด้วย

เห็นข่าวแล้วก็เศร้าใจ และคิดว่าหากเราไม่วางแผนการดูแลเรื่องของค่าใช้จ่ายให้เพียงพอกับค่ารักษาพยาบาลนั้น มันลำบากและน่าหดหู่แค่ไหนสำหรับคนสูงวัย และเพียงแต่หากเรามีระบบการประกันภัยสุขภาพ หรือแม้แต่เครื่องมือในการวางแผน เพื่อประกันภัยสุขภาพสักหน่อย เราคงไม่ต้องกังวล หรือแม้แต่พบจุดจบแบบผู้สูงอายุในข่าว

จากการศึกษาเกี่ยวกับการประกันภัยสุขภาพ และพบว่าในต่างประเทศมีการขายประกันภัยพวกนี้ เบี้ยประกันภัยไม่แพงมาก โดยเราประกันได้ถึง 1-2 ล้านเหรียญ (ประมาณ 30-60 ล้านบาท) และรับประกันภัยไปเรื่อยๆ จนกว่าเราจะเสียชีวิต (ไม่มีจำกัดอายุ) อยากจะประกันภัยเฉพาะผู้ป่วยใน, ผู้ป่วยนอกได้ทั้งนั้น เบี้ยประกันภัยก็เพิ่มขึ้นตามสิ่งที่อยากได้ ซึ่งก็มีความเพียงพอ แต่เขาอาจไม่รับคนที่เป็นโรคร้ายแรงอยู่ก่อนทำประกันภัย เช่น ตรวจพบเป็นโรคมะเร็ง, โรคเบาหวาน เป็นต้น ซึ่งทางที่ดีการทำประกันภัยประเภทนี้ ต้องเริ่มทำตอนที่เราแข็งแรงอยู่ ไม่ใช่คิดจะทำเมื่อเป็นโรคแล้ว

ขอยกตัวอย่างให้เห็นชัดเจนดังนี้ เป็นเบาหวานมานานแล้ว รักษาระดับน้ำตาลไม่ดีนัก ถ้าอย่างนี้ตัวผมไม่สามารถทำประกันภัยสุขภาพได้ แต่ได้ให้ภรรยาผมซึ่งแข็งแรงดีทำประกันภัย (ภรรยาอายุ 57 ปี) ซึ่งต้องผ่านการตรวจสุขภาพ และประวัติการเข้ารักษาตัวในโรงพยบาล ขณะนี้ภรรยาได้รับอนุมัติให้ทำประกันภัยสุขภาพ วงเงินรักษา 1 ล้านเหรียญสหรัฐต่อโรคต่อปี สามารถเข้ารับการรักษาได้ทั่วโลกจากทุกโรงพยาบาล เสียค่าเบี้ยประกันภัยประมาณ 3.1 หมื่นบาท ถูกกว่าประกันภัยรถยนต์ ซึ่งคนไทยส่วนใหญ่เสียอยู่ ถ้าเราทำอายุน้อยกว่านี้ และไม่ต้องเอาวงเงินสูงขนาดนี้ เบี้ยประกันภัยก็จะถูกลง แล้วเราก็จะหมดกังวลกับภาระค่าใช้จ่ายในเรื่องนี้ถ้าเกิดขึ้นกับเขา ซึ่งเราไม่รู้ว่าจะถูกหรือแพงเท่าไหร่ ก็จะทำให้เราใช้เงินตอนเกษียณอย่างมีความสุข

ที่มา : สยามธุรกิจ